Cafe-Snack-Bar

“ΤΑ ΠΑΘΟΙ”

Solo Exhibition by Barba Dee

10 / 03 - 10 / 04 / 2022

“If you deconstruct this subconscious, you are left with a collage of random images… The visual outcome is phenomenally unparalleled as images lie next to or on top of each other, thus creating multiple layers of unrelated stories. However, when does a symbol begin to exist within them, and how flexible is its significance and meaning ? If a national identity is born with, and through symbols, it is with them that it also dies. How clear does an image need to be so we can recognize the face, and how blurred to recognize its symbolism? Through the constant bombardment of images and information it is impossible to not get lost. Our language doesn’t have enough words for our passions while everyone chants their silent tragedy. Our national anthem echoes as a patchwork of heterogeneous elements, composed by micro-liturgies, traditional galas and football anthems. A type of banal nationalism lies next to sushi bars and late night fast food canteens. While waiting for the new and trite ethnic narratives of our identity, the language that will abstract them is being written…”

Barba Dee, 2022

For the first time the project space was utilized as a residency program. Between November 2021 to March 2022, the invited artist was provided with a free working space to enhance his artistic research, creative practice and produce a show within it.

The exhibition is a result of painterly patchwork the synthesis of which is based on the aesthetics of contemporary digital collages. The images that appear, either primary or secondary, aim to create a network of story telling and analysis on the contemporary Greek Identity. This collection of visual memoirs are symbols and graphic narratives that have been imprinted and are continuously reproduced in the every-day Greek subconscious.

Σημείωμα

Ονομάζομαι Ονοματεπώνυμο γεννήθηκα την Ημερομηνία Γέννησης του έτους Έτος Γέννησης στην περιοχή που τότε λεγόταν Τόπος Γέννησης, Όνομα πατρός Όνομα Πατρός, όνομα μητρός Όνομα Μητρός.

Θυμάμαι:

Έχω έναν αδερφό, έχω δύο αδερφές, είχα έναν αδερφό, δεν είχα αδέρφια. Πήγα δημοτικό, δεν πήγα ποτέ σχολείο, έμαθα να γράφω με το δεξί αν και θα έγραφα καλύτερα με το αριστερό, έκανα πάντα το σταυρό με το δεξί.

Την Κυριακή πήγαινα στην εκκλησία, την Κυριακή πηγαίναμε εκδρομές.Στην τρίτη δημοτικού έμαθα το πάτερ ημών και έπαιζα μπάλα στην πλατεία, έμαθα το πάτερ ημών και έμενα σπίτι με την μαμά μου και τις γειτόνισσες, έμαθα το πάτερ ημών. Όταν ήμουν δώδεκα φωνάζαμε τον εθνικό ύμνο "ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ ΛΕΥΤΕΡΙΑ" γιατί κερδίσαμε το Euro, γιατί νίκησε η Παπαρίζου, γιατί διώξαμε τους Ιταλούς, για τα Ίμια. Τα μεσημέρια τρώγαμε πάντα στη μια και μισή, τρώγαμε πάντα με τη γιαγιά, δεν τρώγαμε πάντα.

Ο μπαμπάς ήταν πολύ αυστηρός, ο μπαμπάς ήταν πολύ αυστηρός. Η πρώτη φορά που βουβάθηκε όλη η οικογένεια, ήταν στο άκουσμα της πτώσης της χούντας, της πτώσης της ΕΣΣΔ, της πτήσης του Ανδρέα, της πτώσης των δίδυμων πύργων, της πτώσης του Dow Jones.

Δε θυμάμαι:

Πότε άρχισαν να με φωνάζουν με το όνομά μου. Πότε έπαψα να κάνω τον σταυρό μου. Πότε σταμάτησαν να μου λένε οι γονείς μου να πλένω τα δόντια μου και να κατουράω πριν κοιμηθώ.

Για πρὠτη φορά o εκθεσιακός χώρος παραχωρήθηκε για τέσσερις μήνες ως residency, με σκοπό ο καλλιτέχνης να κάνει μια παρουσίαση της έρευνας και του έργου που παρήγαγε κατά τη διάρκεια αυτή.

Η έκθεση αποτελείται από ζωγραφικά έργα η σύνθεση των οποίων βασίζεται στην αισθητική των σύγχρονων ψηφιακών κολάζ. Οι εικόνες που εμφανίζονται είτε πρωτεύουσες είτε δευτερεύουσες σκοπό έχουν να δημιουργήσουν ένα πλέγμα αφηγήσεων που περιστρέφονται γύρω από την σύγχρονη ελληνική ταυτότητα. Εικόνες σύμβολα που έχουν εντυπωθεί και εντυπώνονται καθημερινά στο συλλογικό ασυνείδητο.

“Εάν αποσυνθέσεις μια Ελλάδα σου απομένει ένα κολάζ εικόνων…Εικόνες φαινομενικά ασύνδετες παρατίθενται η μία δίπλα στην άλλη, η μία πάνω στην άλλη για να δημιουργήσουν αφηγήσεις. Πότε όμως ξεκινάει ένα σύμβολο να υπάρχει και πόσο μεταβλητή είναι η νοηματοδότηση του; Με τα ίδια σύμβολα και αφηγήσεις που η εθνική ταυτότητα συγκροτείται, με αυτά τα ίδια θα αποδομηθεί. Πόσο ευδιάκριτη πρέπει να είναι μια εικόνα για να αναγνωρίσουμε το πρόσωπο, πόσο θολή πρέπει να είναι για να δούμε το συμβολισμό της; Μέσα σε ένα καταιγισμό εικόνων και πληροφοριών δε γίνεται παρά να παρασυρθούμε. Η γλώσσα μας δεν προφταίνει να φτιάξει λέξεις για τα πάθη μας, καθένας φωνάζει τη δική του μουγκή τραγωδία. Εθνικός μας ύμνος ένα κολάζ ετερογενών στοιχείων που συνθέτουν μικροΐεροτελεστίες, πανηγυρτζίδικα γκαλά και γηπεδικά τραγούδια. Ένας μπανάλ εθνικισμός πλάι σε σούσι μπάρς και διανυκτερεύουσες καντίνες. Περιμένοντας τις νέες τετριμμένες αφηγήσεις του εθνικού ιδεώδους, ξαναγράφεται η γλώσσα που θα τις αποδομήσει…”

Barba Dee

2022